เราชอบคนๆหนึ่ง เขาเป็นคนดี รอยยิ้มเขาน่ารัก เขาเป็นที่รักของคนรอบตัวเราหมดเลยนะ ความสัมพันธ์เรามันก็ปกติเหมือนคนทั่วไป เจอกันก็พูดคุยทักทาย แต่ความรู้สึกตอนที่เราได้อยู่ใกล้ๆเขานี่ โคตรละมุนเลย ใจเราเต้นเเรง เราพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่อง แล้วก็รู้สึกดีทุกๆครั้งที่ได้เข้าใกล้ เขามีคนที่เขารักแล้ว ข้อนี้เรารู้ดีเเต่เราก็ยังห้ามความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้สักที เอาจริงๆมันเกิดขึ้นตอนไหนเรายังไม่รู้เลยมารู้ตัวอีกทีก็ทำพิษกับตัวเองเข้าให้ซะเเล้ว มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เรารู้สึกผิดมากๆ คือเราไม่ได้เข้าไปยุ่งกับเขาหรืออะไรเลยนะแต่ใจลึกๆข้างในมันรู้สึกว่าไอ้ความรู้สึกที่กำลังเกิดอยู่เราควรหยุดมันได้แล้ว ใครว่าความรักทำให้คนตาบอดนี่เราขอเถียงนะมันเเค่ก้ำกึ่งระหว่างเราจะเลือกลืมตาหรือปิดสนิทไม่รับรู้อะไร เจ้าตัวเลือกเองทั้งนั้นพอรู้ตัวว่าไอ้ความรู้สึกนี้มันผิดจนเต็มแก่แล้วมันทำให้เราเริ่มกันตัวเองจากวงโคจรเขา แต่ก็นั้นเเหละยิ่งรู้สึกเราถอยห่างแต่บางอย่างมันกลับยิ่งดึงดูด นี่มันกิเลสชัดๆ ฮ่าๆแล้วเราก็กลับมาทำตัวปกติเหมือนอย่างเคยพยายามกดความรู้สึกภายในไว้ ให้มันเกิดได้แต่อย่าปรากฎเป็นพอแล้วก็หวังดีกับเขาต่อไป ในฐานะคนรู้จักไม่ล้ำไปกว่านั้นที่เล่ามาแค่อยากบอกว่า “เวลามีความรักนี่มันเเปลกดีเนอะ”มันทำให้เกิดความรู้สึกอะไรภายในใจได้มากมายขนาดนี้.สุดท้ายนี้โชคดีนะทุกคนที่มีรักมีแล้วก็ควบคุมมันให้ดีดี อย่าให้มันมาควบคุมเราในตอนที่เราไร้ซึ่งสติ
