ความรักของเรากำลังเดินทางเข้าสู่ปีที่ 4 ค่ะ แต่สุดท้ายเราเองกลับเหลือความรู้สึกกับเขาแค่เพื่อน เรากับแฟนคบกับมาได้จะ 4 ปีละค่ะ อยู่ด้วยกันตลอด พ่อแม่เรารับรู้ทั้ง 2 ฝ่าย ผู้ชายก็มาอยู่บ้านเราเหมือนชีวิตคู่ไปแล้วตอนแรก ๆ ที่เราคบกับเขาเราแลดูรักกันมาก ตัวติดกันตลอดเวลาไปใหนไปด้วยกันนอนห้องเดียวกัน กินข้าว ตื่น ทุกอย่างเวลาเดียวกันพูดง่าย ๆ ว่าเราเป็นคู่ชีวิตกันไปแล้วในเวลานั้น จนเรามีเรื่องมือที่สามเข้ามาบ้าง 2-3 ครั้งเรานี้ทรมานมากพูดไม่ออกคือคิดว่าที่ให้ไปมันยังไม่เพียงพออีกหรอเลยต้องไปหาคนนั้นคนนี้มาเพิ่มอีกหรอ เราร้องให้ทุกคืน แต่เราเป็นผู้หญิงอดทนคะก็จับได้ก็คุยถามตลอดเวลาคบกันต่อ ๆ ไปแต่เรื่องที่เกิดขึ้นเหล่านั้นมันก็ลดความรู้สึกของเราไปเรื่อย ๆ เช่นกัน จากที่มีให้มาก ๆ ตั้งแต่วันแรกมันก็ลดลงทีละน้อยปรกติเราทะเลาะกันบ่อยมาก เขาเป็นคนพูดไม่ค่อยคิดแต่ด้วยความที่เรารักเขาและเหมือนจะขาดเขาไม่ได้ อาจเพราะกลัวเหงาเลยไม่ปล่อยเขาไป จนมีวันนึงเราทะเลาะกันหนักมา ปรกติเราจะเป็นคนยอมเขา อย่าไปเลยนะเราขอโทษทุกครั้งที่ทะเลาะไม่ว่าใครจะผิดหรือถูกเราจะขอโทษก่อนเพราะเราไม่อยากเสียเขาไป แต่ก็ถึงวันที่เราเริ่มมีจุดแข็งในความรู้สึก ทะเลาะกันเขาบอกเลิก เราก็ตอบกลับไปว่า เลิกก็เลิก จบ…ระยะเวลาผ่านไป 1 เดือนเราทรมานจิตใจมาก มีคนเข้ามาคุยใหม่เราก็เริ่มอยู่ได้ ส่วนเขาก็ไปมีชีวิตของเขาเก็บข้าวของออกไปจากบ้านของเราประมานว่าจะเลิกขาดกันจริง ๆ และสุดท้ายเขาก็กลับมาคะ ตามมาง้อเราเขาดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคนโทรมมากไม่เหมือนตอนที่อยู่กับเราตอนนั้นในใจของเราคิดแล้วว่ากลับมาทำไมไม่มีเค้าเราก็อยู่ได้ด้วยตัวของเราแล้ว เขาคุยกับเราไปน้ำตาไหลไปทั้ง ๆ ที่เขาไม่เคยร้องให้ให้เราเลยแต่สุดท้ายเราก็กลับไปคบคะ มันอาจเป็นเพราะความสงสารหรือยังรักเขาอยู่ เรากลับมาคบกันอะไร ๆ มันก็ดีขึ้นคะมีความสุขเพิ่มขึ้นเขาพูดรักษาน้ำใจ มากขึ้นดูไม่เป็นเหมือนคนเก่า เราก็แฮปปี้ขึ้นเรื่อย ๆ ตามความรู้สึกแต่ตอนกลับมาเราบอกเขาไปเลยว่าเราไม่เหมือนเดิมแล้วนะ เขาก็บอกว่า เขาพร้อมที่จะรับความรู้สึกนั้น เราก็คบกันไปเรื่อยเหมือนเดิมคะ จ-ศ ก็ไปเรียนตามปรกติแต่กลับบ้านเย็นตลอดเราเป็นคนไม่ชอบคนไม่ค่อยตรงเวลาสักเท่าใหร่ เขาอยากไปเจอเพื่อนฝูงเราไม่เคยอาจจะมีบ่นบ้างแต่เราก็ให้ไปไม่เคยห้ามไป จนมันเริ่มเยอะเกินไป เราต้องอยู่คนเดียวมันก็เกิดความรู้สึกเหงา ๆ เข้ามาแทรกระหว่างใจเขาไปมีสังคมของเขานอนหอเพื่อนบ้างเราก็เข้าใจบางทีอาจเบื่อและอึดอัด แต่กลายเป็นเหมือนว่าเราจะรู้สึกแย่แบบนั้นแค่คนเดียวเวลาบั่นทอนไปเรื่อย ความรู้สึกเราลดลงไปเรื่อย ๆเราจึงเปิดใจคุยกับเขาคะ ว่าวันนี้เราไม่เหมือนเดิมแล้วนะ รักที่มีให้มันลดน้อยลงไปแล้ว
เราตัดสินใจคุยกับเขาไปตรง ๆ เขาก็พร้อมรับฟังและตอบกลับเราว่ามา เข้าใจเราบอกเขาว่า วันนี้เรารู้สึกกับเขาได้แค่ เพื่อน แล้วนะเราหมดรักแล้วอยู่ไปก็เหมือนเราไม่มี เราขออยู่คนเดียวจะดีกว่าเขาก็พร้อมรับคำตัดสินใจของเรา ต่างคนต่างเสียใจแต่เราไม่สามารถกลับไปจุดนั้นได้อีกแล้ว เหมือนว่ารักเราถึงจุดอิ่มจนมันล้นออกมาเราคบกับเขาแรก ๆ เราทำให้เขาทุกอย่างคะ ทุกอย่างทำหน้าที่แบบคู่รักที่แต่งงานกันแล้วแบบนั้นเลยแต่สุดท้ายมันก็เหลือแค่ความผูกพันเท่านั้น จริง ๆ ก็ไม่รู้ว่าผูกพันหรือแค่ผูกมัดเราสองคนไว้ความรู้สึก ๆ ดี ๆ ที่เราเคยมีให้เขาจางหายไปหมด หลังจากที่เราเริ่มปล่อยเขา ทุกอย่างก็บางลงเราไม่โทรตามเขา ไม่ตามหาเขาเหมือนก่อน ปรกติเลิกเรียนเราจะโทรเราจะตามตลอดกลับบ้านได้ยัง อะไรทำนองนี้มาถึงวันนี้เราหยุดการกระทำทุกอย่างเลิกทำมันไป เจอหน้ากันก็คุยมานอนด้วยกันก็ต่างคนต่างนอนไม่คุยอะไรกันมากวัน ๆ เจอหน้าก็เงียบมันทำให้เราอึดอัดจนเขาพูดกลับมาว่า เลิกรักกันไปก็ไช่ว่าจะคุยกันไม่ได้หนิ เรานี้บ่อน้ำตาแตกเลย เราก็ยังรักเขาอยู่นะ แต่ไม่เหมือนเดิม
จนเราไปเจอสเตตัสในเฟสบุ้คของเขา มันแทงใจเรามาก” คบมา 4 ปี แต่เธอเลือกที่จะรักกันแบบ เพื่อน ขอบใจนะ ”
เรานี้ถึงขั้นบ่อน้ำตาแตกเป็นเขื่อน แต่เราก็ไม่สามารถทำอะไรให้กลับมาได้ เราพูดได้แค่ว่า ขอโทษนะ ขอโทษจริง ๆเขาปล่อยไว้ให้เราเหงา เราคอยประคองมันไปคนเดียวไม่ไหวหลอกมันต้องช่วยกัน แต่เขาก็ไม่ได้สนใจที่จะหันมามองมันเลยถึงจุดที่เราขอลดสถานะลงเหลือแค่ เพื่อน
ตอนนี้เรากำลังพยายามทำใจอยู่คะ มันไม่เสียดายแต่ก็มีความรู้สึกเสียใจอยู่ข้างในลึก ๆเราไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่ในเมื่อรักของเรามันถึงจุดอิ่มตัว มันก็สายไปแล้วที่จะมารู้สึกอะไรตอนนี้
ใครคบกันอยู่นาน ๆ พยายามประคองความรักนั้นไปเรื่อย ๆ นะคะ ไม่ต้องทุกวันแต่แค่ให้สม่ำเสมอแบบแรก ๆ ที่เจอกันก็พอถ้าทำแค่คนเดียวเชื่อว่าความรักนั้นไปไม่รอดหลอกคะ คนเรารักกันต้องสนใจความรู้สึกกันและกันเราเจ็บปวดมากที่มันต้องเป็นแบบนี้ เกือบเวลา 4 ปีสุดท้ายมันต้องมาเหลือแค่คำว่า เพื่อนเราบอกเขาไปว่า เราจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาให้ได้ เขาก็สัญญากับเราไว้แบบนั้นกับเรา จะเป็นเพื่อนที่ดีของกันและกันให้ได้
