คือ เรื่องของเรามีอยู่ว่า ตอนนี้แฟนเราคือเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งสมัยประถมตอนนั้นก็ไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่หรอก เพราะเราอยู่กันคนละห้อง ก็เรียน โรงเรียนเดียวกันมาตลอดจน..ถึง ม.3 เราได้เรียนต่อที่เดียวกันห้องเดียวกันตอนแรกก็ไม่ค่อยพูดกันเทาไหร่ จนมาม.5 ก็ยิ่งสนิทกัน จนมาม. 6 เราก็ยิ่งสนิทกันมากขึ้นกว่าเดิม จนอีกฝ่ายมีใจ แต่เราก็เริ่มคิดนะแอบไหวหวั่นอยู่บ้างเพราะไปไหนไปด้วยกัน สนิทกันเรียกได้ว่ามากเลยก็ได้เพราะเรามีเค้าเป็นเพื่อนผู้ชายที่สนิทกันนมากก แค่คนเดียว จนมาถึงเวลาที่ต้องแยกกันไปเรียนต่อมหาลัย(เรามาเรียนที่กทม. ส่วนเค้าเรียนพะเยา )เราก็อกหัก ช่วงเข้าปีหนึ่งแรกๆ ก็มีแต่เพื่อนคนนี้ที่คอยคุยด้วยตอนแรกก็ไม่ได้แอ๊ะใจอะไรเลย เราก็คิดกับเค้า แค่เพื่อนจริงๆ แต่พอเราได้คุยกันมากขึ้น บางความรู้สึกก็เริ่มเกิด เราเริ่มโลเลกับความรู้ตัวเอง เราเริ่มกลับมาคิดกับตัวเองว่า เรารู้สึกยังไงกันแน่ จนวันนึงเพื่อนผู้ชายคนนี้ก็มา บอกว่า เราชอบเธอ นะ ตอนที่เราได้ยินเราก็อึ้งไปอยู่พักหนึ่งเงียบอยู่หลังจากที่ที่เค้าบอกว่าชอบเรา เราก็ไม่คุยกับเค้าอยู่ประมาณอาทิตย์หนึ่งได้ จนวันนึงเค้าจะสอบ เค้าทักมาว่า จะสอบเเล้วขอกำลังใจหน่อย ตั้งแต่นั้นมาเราก็คุยกันเริ่มมากขึ้นจากคุยกันแค่ในแแชท วีดีโอคลอมันก็เริ่มขึ้น มากขึ้นทุกวัน จนมาถึงวันที่เค้ามาหาเราที่กรุงเทพ ตอนแรกที่เจอกันก็แอบเขิลๆนิด เค้ามาขอเราเป็นแฟน พอเป็นแฟนกันได้สักพัก..เราก็เริ่มคุยกันแบบมากขึ้นแบบจริงๆจังเลย
มันก็เริ่มเกิดปัญหาล่ะ … ปัญหาของเราตอนนี้คือ เวลาเรามีอะไรมีปัญหาอะไรเราไม่ค่อยเปิดใจคุยกันทั้งที่เราก็บอกเค้าทุกอย่าง ชอบคิดแทนกันว่าเป็นแบบนี้ ทำตามใจเรา จนเรารู้ว่าตัวเองก็อืดอัดมาก จะทำอะไรก็เกรงใจเกรงความรู้สึกของเค้ามาก แต่เราก็รักเค้ามากนะ หรืออาจจะเป็นเพราะเราคุยกันมากไปขอเวลาคุยน้อยลง สุดท้ายก็ทำไม่ได้ คือตตอนนี้เราอยากให้ยิ้มให้กันบ้างเพราะช่วงๆพักหลังที่เราคุยกับเค้าเหมือนเค้าจำใจที่ต้องคุยมาก คุยกันแบบไม่มีความสุขเลย ดูทุกอย่างอืดอัดไปหมดเลย
