คือรู้สึกงงมาก แต่ก่อนสนิทกันมาก คุยกัน เล่นกันตลอด แล้วอยู่ดีๆเรารู้สึกดีกับเขา ด้วยการกรทำที่เหมือนเราเป็นคนพิเศษสำหรับเขา และคิดว่าเขาต้องรู้สึกดีแบบเรา คือทุกๆอย่างมันเพอร์เฟคมากเว้ย แล้วอยู่ดีๆเขาก็ค่อยๆหายไป จากที่คุยกันบ่อยกลายเป็นตอบช้าบ้างหละ บางที่ก็ตอบแบบข้ามวัน เดี๋ยวนี้เวลาเจอหน้ากันกลายเป็นคนแปลกหน้าไม่ทักกันเลย จนทำให้เรารู้สึกว่ามันไม่โอเค และคิดว่าสิ่งที่เราคิดมามันคงผิด เรากับเขาคงคิดไม่เหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะตอนนั้น ในเวลานั้น หรือบรรยายกาศตอนนั้นที่ทำให้เรารู้สึกและคิดไปเองฝ่ายเดียว แล้วเราก็พยายามไม่ไปยุ่ง ไม่ไปวุ่นวายในชีวิตเขา เราเลือกที่จะเดินออกมา พยายามลืมสิ่งที่เคยเกิดขึ้นมาทั้งหมด และไม่คุยกับคนๆนั้นอีกเลย จนเวลาผ่านไปนานพอสมควรที่ไม่ได้คุยกัน ชีวิตเราก็มีความสุขดีนะ แต่อยู่ดีๆ คนๆนั้นที่เลิกคุยกับเราตอนนั้นไปก็ทักมา เห้ยคือจากที่พยายามลืมมาทั้งหมดมันทำให้เรากลับมายืนจุดๆเดิม จุดที่เราพยายามเดินออกมา นอกจากมาทำให้ใจเราพังแล้ว ยังต้องการอะไรจากเราอีก เราต้องใช้เวลาลืมเธอขนาดไหนกว่าจะลืมได้ แต่กำแพงที่เราสร้างมันถูกพังลงมาง่ายดาย เพียงเพราะเป็นเขาคนที่เรารู้สึกดีด้วยในตอนนั้นทักมา เราก็เคยคิดจะถามนะว่าเราเป็นอะไรกัน แต่ก็ไม่กล้า ก็นะความสัมพันธ์แบบไม่มีชื่อเรียก นอกจากจะไม่สามารถเรียกร้องอะไรจากเขาได้แล้ว ใจเรายังต้องพังโดยที่เขาไม่สนใจอีกต่างหาก
