วันนั้นเราได้เข้าไปชื้อของที่ร้านค้าแถวบ้าน…แล้วบ้านหลังนั้นมีป้ากับลุงอยุ่2คนเขาเป็นคนที่ไม่มีลูกเขาอยุ่กันแค่2คนจนวันหนึ่งเราได้เข้าไปรู้จักกันเขาเราก็ไม่รู้หรอกนะว่าเขาไม่มีลูกจนมาสนิทกันพวกเขาเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวกับพวกเขาให้ฟัง…แล้วตั้งแต่นั้นมาพวกเขาก็สนิทกับเราไปไหนมาไหนด้วยกันแล้ววันหนึ่งเขาบอกเราว่าถ้าเขาไปขอเรากับเเม่เรามาเป็นลูกแม่เราจะให้ไหม…แม่เราก็บอกว่าให้ไม่ได้ให้เป็นแค่หลาน….เราก็รู้จักกันมาเป็นปี…จนพวกเราได้รักกันอยุ่ด้วยกันอย่างมีความสุข..แต่พอมาวันหนึ่งหลานตัวจริงของพวกเขาก็มา..เราก็ไม่ได้คิดอะไรจนวันนั้นมีคนมาว่าเราบอกว่าเราเป็นหมาหัวเน่า….ว่าอย่างนั่น ว่าอย่างนี่….จนทำให้เราไม่กล้าที่จะเขาไปยีนที่ตรงนั้นอีก…เราก็เคยถามพวกเค้านะว่ารักเราไหมพวกเค้าก็บอกว่ารักเหมือนลูกเหมือนหลาน…เราก็ไม่ได้คิดอะไรแล้ว…จนมาวันหนึ่งป้าเขาได้เปลี่ยนไปทำเป็นเฉยชา..ไม่สนใจเราเหมือนก่อน…จนบางครั้งเราก็คิดว่าเออ..เราควรออกมาจากชีวิตพวกเขาเถอะ…แต่พอเราคิดที่จะออกมา..พวกเขาก็มาถามเราว่าเราเป็นอะไร…เราเปลี่ยนไป…เราไม่เหมือนเดิม……เราก็บอกพวกเค้านะว่าเราไม่ได้เปลี่ยนไป…เพียงแต่ไม่อยากให้คนอื่นเขามาว่า…….เราเองหรอที่เป็นคนผิดทั้งๆที่พวกเขาเป็นคนเปลี่ยนไป…..เราต้องทำยังไง…เราทำตัวไม่ถูกแล้ว
