ด้วยความที่เป็นคนที่พิมเก่งกว่าพูด เลยขอพิมเป็นตัวอักษรระบายความรู้สึกในนี้แทนละกัน มีเพื่อนๆคนไหนเคยเจอเรื่องแนวเดียวกันไหม แล้วมีวิธีจัดการกับความรู้สึกยังไงกันมั่ง
เราชอบกับคนๆนึงอยู่ ก็คุยกันแบบแฟน ทำอะไรแบบที่แฟนทั่วไปเขาทำกัน แต่จะทำอะไรแบบนั้นก็ต่อเมื่ออยู่กันสองคน แต่พออยู่ต่อหน้าเพื่อน ก็จะห่างๆนิ่งๆ แต่ในที่นี้เราไม่ได้หมายถึงให้เค้ามาหอมแก้มหรือกอดเราต่อหน้าเพื่อนอะไรแบบนั้นนะ แบบจับมือกัน เดินข้างๆกันบ้างก็ไม่ได้เกินไป แต่นี่คือนับครั้งได้เลย จับมือคือไม่เคยเลยดีกว่า เขาไม่เคยขอเราคบเลย เขาบอกคำว่าแฟนมันไม่สำคัญ ความรู้สึกต่างหาก ซึ่งเราก็เห็นด้วยในเหตุผลนี้นะ เขาแทบจะไม่เคยบอกรักเราเลย ต่อให้เราถามบางทีเขาก็ไม่พูด ซึ่งเรารู้สึกเลยนะว่า เขาไม่ได้รักเราหรอก มากสุดคงแค่ชอบ แต่การกระทำเขาตอนอยู่ด้วยกัน เขาปฏิบัติกับเราดี ทำเหมือนเราเป็นแฟนเขา เล่นกับเรา มุ้งมิ้งกันตามประสา ดังนั้นตอนอยู่ด้วยกันเราก็จะลืมคำถามพวกนี้ไปในหัวเลย คำถามพวกเขาคิดไงกับเรากันแน่ เรากับเขาเป็นอะไรกัน แต่พอมีคนมาถาม เรายังตอบได้ไม่เต็มปากเต็มคำเลยว่าเรากับเขาคบกัน เป็นแฟนกัน มันเป็นความรู้สึกที่ว่า มันไม่ชัดเจนเลย เราอยากถามแต่ก็ไม่กล้าถาม กลัวในคำตอบ เราจะคิดเสมอว่า เผื่อใจไว้บ้างก็ดี แต่พอเอาเข้าจริงๆก็ทำไม่ได้ ได้แต่บอกกับตัวเองเฉยๆ
