ผมขอระบายร่ายยาวเลยนะครับ..
ผมคบกับผู้หญิงคนนึง เกือบจะปีนึงแล้วครับตอนแรกๆ เธอก็ไม่ได้เป็นแบบนี้หรอก ผมถึงรักเธอไงพอเวลาผ่านไป ตัวตนที่แท้จริงของเธอคงปรากฎออกมา..
เธอใช้ผมทำทุกอย่างครับ ย้ำว่าทำทุกอย่าง คงมีอยู่สองอย่างมั้งครับที่ผมทำแทนไม่ได้ คือ เคี้ยวข้าวแทน กับคิดแทนเธอ..กวาดบ้าน ถูบ้าน ซื้อของ ล้างจาน ไปรับไปส่ง ซักผ้า ตากผ้า ซื้อข้าว เอาขยะไปทิ้ง ถือของ จัดของ บลาๆซึ่งจริงๆ แล้วมันก็ต้องช่วยกันทำป่าวครับ?เธองี่เง่ามากผมบอกเลย ไม่ใช่ผมไม่ใส่ใจเธอนะ แต่เธองี่เง่าจริงๆ
เธอชอบใช้คำว่า -ก็ตัวเองเป็นผู้ชายก็ต้องยอมเค้าดิ-ต่างฝ่ายต่างต้องดูแลกันไมม่ใช่เหรอครับ ความรักถึงจะยืด..คือมันไม่ใช่แค่เรื่องที่เธอใช้ผมครับ แต่มันคือทุกเรื่องๆเลย ที่ทำให้ผมรู้สึกเหนื่อยจนทุกวันนี้คือผมอยากรู้ใครไปยัดคตินี้ให้เธอ นี่ใช้ผมจนเธอจะทำอะไรเองไม่เป็นแล้วมั้งครับ จริงๆ ผู้ชายเสียสละให้ผู้หญฺิงนี่มันก็ถูกอยู่หรอก แต่มันก็ไม่ใช่ทุกอย่างมั้ย?
-ยกตัวอย่าง- เธอใช้ผมหยิบของ ซึ่งของอย่ใกล้เธอ แต่ผมอยู่ไกลแล้วยุ่งอยู่ ก็งอนผมพอผมบอกให้หยิบเอง ผมก็ต้องทำให้มันบ่อยมากครับ
-ตัวอย่าง- บอกให้เก็บโต้ะ คือเธอชอบทำของรก ผมไม่ชอบ ผมบอกให้เธอเก็บ บอกว่าอย่าทำรก ขี้เกียจเก็บให้แล้ว เธอก็งอนครับแล้วผมก็ต้องง้อ แล้วก็ต้องเก็บโต้ะให้เหมือนเดิม แค่บอกว่า เป็นผู้หญิงอะไรสกปรก แค่นี้ก็หาว่าผมว่าเธอแล้ว..
-ตัวอย่างสุดท้าย-ผมไม่ชอบนอนดึก นอนดึกตื่นเช้าผมจะหงุดหงิดมาก แต่เธอให้ผมอยู่เป็นเพื่อนจนตี2เกือบทุกวันผมมีเรียน8โมงเช้า เธอมีเรียน9โมง เธอให้ผมรอไปส่งเธอ แล้วเวลา1ชั่วโมงที่ผมควรเรียนล่ะ? ก็ต้องหายไป เพราะอะไรเพราะถ้าผมไม่ทำเธอก็งอน แล้วต้องทะเลาะ คือผมรำคาญอ่ะไม่ชอบ
ผมเหมือนอยู่ในกรง จะออกไปข้างนอกก็ต้องขอ ขอแล้วก็ไม่ให้ไป แต่ตัวเองไปได้ไม่ต้องขอ คุยกับเพื่อนได้ คุยกับผู้ชายได้ บอกผมห้ามหึง พอผมคุยบ้างก็ดราม่า เรื่องมันเยอะแยะมากครับคือถ้ามันเรื่องเล็กน้อย ผมคงไม่เอามาถามชาวพันทิป ผมหมดหนทางแล้ว
ผมบอกเลิกหลายรอบแต่ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมเธอบอกว่า อย่าทิ้งเค้า เพราะเค้าไม่มีใคร.เธอเคยเห็นใจเราไหม สิ่งที่เราทำให้ ความรู้สึกเรา..
แล้วคุณคิดว่าไงครับ ทางออกของผมคืออะไร ผมแคร์เธอตลอด แต่จะไม่ให้ผมแคร์ความรู้สึกตัวเองเลยมันก็ไม่ได้
