รักเพื่อนผู้ชายมาข้างเดียว 12 ปีเต็มๆค่ะ เตรียมใจไว้แล้วเพราะเราทำดียังไงเค้าก็บอกเราไม่ใช่คนที่เค้าจะรักและเป็นแม่บองลูกเค้า อาจเป็นเพราะเราอารมณ์เหวี่ยงไม่เป็นผู้ใหญ่ ทำอะไรใช้แต่อารมณ์ในช่วงคบกัน 3 ปีแรกๆ นอกเหนือจากนั้นก็คือเราชอบหึงหวงเค้าเพราะเรากลัวจะเสียเค้าไป อะไรก็ตามที่เราทำลงไปเป็นเพราะเรารักเค้ามาก ไม่เคยหักหลัง ไม่เคยคบใครซ้อน ทำทุกอย่างเพื่อช่วยเค้า ทุกวันนี้ยังทำใจไม่ได้เลยถ้าต้องห่างจากเค้าไป พยายามเอาธรรมะเข้าช่วย หาเรื่องตลกมาดู พอตื่นมาทุกเช้าเราไม่อยากตื่นเลย ไม่อยากมีลมหายใจสำหรับพรุ่งนี้ เพราะรู้ว่าสักวันเค้าก็ต้องมีคนที่เค้าเลือกเข้ามาในชีวิตเค้า และเราก็เป็นแค่ผู้หญิงคนนึงในสมุดโทรศัพท์ ที่คิดถึงก็ติดต่อ ไม่คิดถึงก็ไม่สนใจ เพราะยังไงเค้าก็ต้องรักคนที่เค้าเลือกมาก่อนอยู่แล้ว เราไม่ได้อิจฉาผู้หญิงคนนั้น แต่เราสมเพศตัวเองว่าเราทำดีกับเค้าแค่ไหนเค้าก็ไม่รัก กับคนที่อาจรู้จักไม่ถึงปีแค่คุยไปคุยมาเค้าก็อาจเลือกเป็นคู่ชีวิตเค้า เรารู้สึกเหนื่อยมากค่ะ เหมือนทุกสิ่งที่เราทำไปมันไร้ค่ามากสำหรับคนที่มองข้ามเราไป พยายามทำใจแต่เนิ่นๆมาหลายปีแล้ว ยังทำใจไม่ได้เลย เพื่อนๆแนะนำหน่อยค่ะว่าเราควรทำยังไงดี ถึงจะเลิกโง่งมงายแบบนี้ เรารู้สึกเราไม่อยากคบใครแล้ว เรากลัวไปหมด สังคมสมัยนี้อะไรก็ง่ายไปหมด ทั้งผู้ชายและผู้หญิง เรากลัวที่จะเริ่มอะไรใหม่ๆกับคนใหม่ๆ เพราะเราเคยเสียใจจากการไว้ใจมาแล้ว มันเจ็บหัวใจมากๆ หลังจากนั้นเราเลยไม่กล้าไว้ใจอีกเลย เราแค่อยากใช้ชีวิตกับคนที่ไม่ทำให้เราหวาดระแวงแล้ว รักเค้าก็ยังรักเต็มหัวใจ เหนื่อยมากค่ะ เพื่อนๆแนะนำที ถือว่าช่วยฟื้นฟูหัวใจเราหน่อยน่ะค่ะ
