คือว่ามีเรื่องหนักใจที่หาคำตอบไม่ได้ ตั้งแต่เกิดมา 22 ปี ยังไม่เคยมีแฟน เป็นเด็กต่างจังหวัดเพิ่งเข้ามาใช้ชีวิตในเมืองกรุง เลยกลายเป็นเด็กน้อยใร้เดียงสา ???? เจอ ผช คนนึง เค้าน่ารักมาก เจอปุ๊บ ชอบปั๊บ เริ่มจีบเค้าก่อน เค้าหน้าตาดีมาก ผิดกับเราที่ขี้เหร่ อ้วน แต่เค้ายอมคุยด้วย คุยจนได้คบกัน ตลอดเวลา 5 เดือนที่คบกัน ยอมรับว่ามีความสุขมาก ทั้งๆที่การกระทำขอเค้าชัดเจนมากว่าเค้าอายที่จะยืนข้างๆเรา เค้าผิดนัดตลอดเวลาที่คบกัน เค้าทำผิดแต่เราไม่เคยโกรธ ได้แต่น้อยใจพอเจอหน้าก็หาย และก็มีใครหลายคนมาบอกว่าเค้า เจ้าชู้ หลายใจ ระวังจะโดนหลอก ไม่เคยเชื่อใครเลย จนวันหนึ่งความจริงเริ่มเปิดเผย เค้าคบกับ ผญ หลายคนพร้อมๆกัน หนึ่งในนั้นมีเราด้วย พอถามเค้าบอกไม่มีใคร มีเราคนเดียว ยังอยากคบ อยากคุยกับเราต่อ แต่ตอนนั้นไม่ไหวแล้ว ยอมเดินออกมา เจ็บมาก รักครั้งแรก เค้าเป็นครั้งแรก ของอะไรหลายๆอย่าง หลังจากเลิกกันสักพักใหญ่ เราไม่เคยลืมเค้าได้เลย ไม่กล้าแม้กระทั่งบล๊อกเฟช บล๊อกไลน์ กลัวเค้าหายไปจากชีวิต แต่ก็ไม่ได้อยากเจอ ยังไม่พร้อม ที่จะเจอแต่เหมือนโดนแกล้ง ยิ่งไม่อยากเจอยิ่งได้เจอ เห็นหน้าเค้าเกือบทุกวัน หนีไปที่ไกลๆยังไปเจอเค้าที่นู่น ยิ่งหนีเหมือนยิ่งเจอ …ถึงจุดสำคัญ…. คือทำใจไม่ได้ นั่งคิดทบทวนกับตัวเอง ในเมื่อหนีไม่พ้น วิ่งชนมันซะเลย ลืมไม่ได้ก็จะไม่ลืม ก็เลยกลับไปคุยกับเค้า บอกเค้าว่าเราเป็นเพื่อนกันได้ไหม เค้าก็กลับมาคุยด้วย แต่คำพูดของเค้ายังมันไม่ใช่ในฐานะเพื่อน ไม่ใช่เพื่อนคุยกัน เค้าคุยกับเราเหมือนเดิม เหมือนตอนรักกัน ไม่รู้ว่าเค้ากลับมาคุยเพื่ออะไร เค้ารู้สึกยังไง ทั้งๆที่เค้าก็ใครอีกหลายคน เค้ายอมกลับมาเพราะเค้ารู้สึกผิดรึป่าว?และที่เรากลับไป เรารักเค้า หรือ หลงเค้ากันแน่?
(คิดว่าตัวเองโง่มากที่กลืนน้ำลายตัวเอง ยอมเดินกลับไปทั้งๆทีเป็นฝ่ายถูกกระทำแต่ยอมทุกอย่าง รู้เห็นทุกอย่างว่าเค้ามีใครบ้าง คุยกับ ผญ คนไหนบ้าง)
…เป็นแฟนเก่าที่กลับไปในฐานะชู้คนนึง…
