ผมคบกับแฟน(เก่า)มาจะ 4 ปีแล้วแต่เราเลิกกันก่อน (ผมเป็นแฟนคนแรกของเธอ) แต่ก่อนหน้านั้นก็เลิกกันบ่อย มันเหมือนเวลาคบกัน หลายอย่างมันไม่เป็นอย่างที่ผมคิดไว้หนะครับ
คบกัน 3 ปีแรก เธอไม่เคยพูดถึงวันสำคัญอะไรต่าง ๆ สักวันเลย ของขวัญ อะไรต่างๆ เธอก็ไม่เคยให้ผม ไม่เคยชวนไปกินข้าว ไม่เคยชวนไปดูหนัง มีแต่ผมเป็นฝ่ายชวนตลอด ไปไหนมาไหนเธอจะไม่บอกผมก่อนครับ เธอจะบอกตอนผมถาม แต่เธอก็ไม่เคยมีคนอื่นนะครับ
หลังๆ มันก็เริ่มสับสนครับ มันเหมือนที่เราทำไปเราล้ำเส้นเค้าอยู่รึป่าว ทำไมเค้าบอกคิดถึงอยู่บ่อย ๆ แต่ไม่เคยบอกให้ไปหา ไปรับ ไปส่งเลย หรือผมควรมองข้ามเรื่องพวกนี้ไป หรือผมคิดมากเรื่องแบบนี้มากไป แต่ตอนเธออยู่กับเพื่อนเธอก็แฮปปี้ดี ดูสนุกสนาน กินโน้นกินนี่ ถ่ายรูปมาอวดผม ผมก็ได้แต่ถามว่าทำไมไม่เคยชวนเราไปกินมั่ง เค้าก็ตอบเพื่อนลากมา
หรือมันถึงจุดอิ่มตัวแล้วครับ ? แต่ก่อนหน้านั้นเราก็ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่
แล้วผมก็บอกเลิกเธอครับ ก็ไม่อยากเลิกหรอกครับ แต่มันมีคำถามมากมายเหลือเกินที่ค้างในใจ ผมเคยถามเธอหลายรอบแล้วครับ เธอก็ตอบแต่ขอโทษ ๆ แค่นั้น ถ้าจะบอกรักคือการให้ แต่ให้ฝ่ายเดียวมันก็เหนื่อยเหมือนกันนะครับ
จนตอนนี้ผมก็ถามตัวเองอยู่เสมอกว่า นี่หรอ ความรัก ? หรือสิ่งเหล่านี้ไม่มีจริง
ผมควรจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไงดี ? คือตอนนี้มันมองไม่เห็นด้านดีของความรักเลยครับ
มีเพื่อนคนนึงของผมบอกผมว่า ” ถึงเราจะมีความรัก เราก็ต้องมีชีวิตที่เป็นของเรา ” เราไม่ควรแบ่งกันคนละครึ่งหรอครับ ?
