เลิกกันมาก็นานจะปีครึ่งละ แต่นึกถึงทีไรก็ยังเศร้าๆ ยิ่งเห็นเขาทุกวันว่าเขาไม่ได้แคร์อะไรเราเลย ไม่เคยรู้สึกผิดอะไรเลยกับสิ่งที่ทำกับเรา เราเข้าใจนะว่าคนเราคบกัน วันนึงก็ต้องเลิกกัน มันเป็นเรื่องปกติแต่ผู้ชายคนนี้รู้ตัวแต่แรกแล้วว่าไม่ได้จะจริงจังอะไรกับเรา ไม่ได้รักเรามากขนาดนั้น แต่ก็ยังปล่อยให้เวลาผ่านไปจนเรื่องมันเลยเถิด เห็นแก่ตัว
ความรู้สึกตอนเลิกนั้นมันแย่มากจริงๆ ความรู้สึกที่เราถามเขาว่าเราทำอะไรผิดหรอ ทำไมเราต้องเลิกกัน อย่าเลิกกันได้ไหม เราอยู่ไม่ได้ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ เฉยชา เฉยเมยย เหมือนคนไม่เคยรักกัน
เราผิดหวังจากรักครั้งเก่า รักครั้งเก่าที่เราทุ่มเททุกอย่าง จริงใจ ซื่อสัตย์ ดูแล ห่วงใยทุกอย่าง รักและหวังดีเหมือนคนในครอบครัวแต่ปรากฏว่าเขามาบอกว่า เบื่อ ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น หมดรักแล้ว อยากอยู่คนเดียว แล้วจริงๆเขาก็ไปอยู่กับอีกคนหลังจากที่เรามาไตร่ตรองทุกอย่าง ผู้ชายคนนี้คงไม่เคยรักเราจริงๆ เขามาคบกับเราเพื่อแก้เหงา เพื่อหวังผลในตัวเรา
รู้แล้วว่าสุดท้ายยแล้วว ความรักไม่ได้ต้องการคนดี เรากลายเป็นคนกลัวความรักไปเลย กลัวการจริงใจ เชื่อใจ ไว้ใจ ใครสักคน เราพยายามทำตัวเองให้ชินกับการอยู่คนเดียว ปลีกตัวออกจากกลุ่มเพื่อนบ้าง เพื่อให้เข้มแข็งให้ได้ด้วยตัวเองคนเดียว เราไม่ได้โลกส่วนตัวสูง โลกของเรามันเคยกว้างมากๆ จนวันนึงมีคนเข้ามาทำให้มันแคบลง
#แค่อยากระบาย เราแค่อยากมีรักดีๆ คนรักดีๆ มันยากขนาดนั้นเลยหรอออ
