ความรักดีๆ..มันมีอยู่จริงรึเปล่า..ที่ไม่ได้หวังอะไร..นอกจากให้กันและกันด้วยความรู้สึกดีๆถึงเราจะเป็นเด็กสายอาร์ต…แต่ก็รู้ตัวว่าตัวเองกำลังเดินอยู่บนพื้นดิน..บนความจริงแต่แค่สงสัยว่า…อิคำว่า “ความรักดีๆ” เนี่ยมีผู้ชายเค้าเข้าใจสักคนมั่งป่ะคะแค่อยากคุย แบ่งปันช่วงเวลาดีๆ ช่วยเหลือกัน ปรับทุกข์ และคิดถึงกันในบางครั้ง..แค่นี้”มีอะไรให้ทำนู๋อีกมั๊ยคะ”………..ใช่ค่ะ…อีกฝ่ายเป็นผู้ใหญ่ ตำแหน่งระดับสูงซะด้วย”มาทำดีแบบนี้จะอยากได้อะไรเพิ่มรึเปล่าครับ”………..และใช่ที่ เราเป็นเจ้าหน้าที่ระดับกลางๆ เราเคยชินกับการคุยเรื่องราวต่างๆ ทั้งเรื่องงาน เรื่องที่เราชอบทำ และเรื่องครอบครัว…….และใช่อีก ที่เราทั้งคู่ต่าง “มีครอบครัว” ของตัวเองแล้ว7-8 ปีที่เราร่วมงานกัน เหมือนพี่น้องที่สนุกกับการทำงานด้วยกัน ทั้งงานประจำ และงานอดิเรกทั้งแซวและหยอดคำหวานๆ กันจนชิน เพราะเป็นคนปากดีกันทั้งคู่แล้ววันหนึ่ง ความรู้สึกของชั้นก็เปลี่ยนไป เพราะดันไป “อิน” กับคำพูดของตัวเอง และ “เขิน” กับคำพูดที่หยอดปกติของเขาสัญชาติญาณของชั้นคือ “หนี” สิคะจะรออะไร ชั้นปฏิเสธความรู้สึกตัวเองที่เกิดขึ้นมาด้วยการที่หนีหน้าและถอยห่างออกมาจากเขาทันที …..ก็ชัดเจนจนเขารู้สึกได้และทำทุกวิธีให้ตัวเองเลิกคิดถึงเขา แต่สุดท้ายเวลารู้ว่าเขามีปัญหาก็ต้องกลับไปช่วยทุกที…เป็นไรวะเนี่ยยยยอาจเพราะนึกถึงตอนที่เขาช่วยเหลือเรา…เพราะถ้าเราไม่ช่วยเขา…ก็ดูใจดำไปป่ะวะเลยต้องกลับไปเหมือนเดิม…โคตรอึดอัด…เกร็ง…ฝืน…เลยต้องคุยกับเขาตรงๆ อยากให้เขาพูดให้เราตัดใจ..แต่เขาบอกว่า…ความรู้สึกที่มากกว่าเพื่อน แต่ไม่ใช่แฟน มันก็เป็นความรู้สึกที่ดีนะหืมมมมมมมมมม…………….มันคืออัลไรคะคุณณณณณณ…มันมะใช่คำพูดที่ชั้นอยากได้…ชั้นงงตั้งแต่ตอนนั้น…ความรู้สึกชั้นก็…ขึ้นๆ ลงๆ รู้สึกผิด ก็จะหนี ถ้ารู้สึกดี ก็จะคุยมุ้งมิ้ง วนเวียนอยู่แบบนี้ แต่ที่สำคัญคือ”เราไม่เคยแตะต้องตัวกัน” ตั้งแต่วันที่ความรู้สึกเปลี่ยนไป ก่อนหน้านั้นจะจับมือ ตบไหล่ ใกล้กันขนาดไหน ไม่เคยจะคิดอะไรแบบนี้แต่ตอนนี้เหมือนมีระยะที่เราต้องรักษาความสัมพันธ์กันไว้รึเปล่า?เขาเคยแซวเล่นว่า “มาให้กอดหน่อย” แต่เขาไม่เคยทำจริงๆสักครั้งรึผู้ชายเขาคิดอะไรอยู่?และบางทีชั้นก็คุยมุ้งมิ้งสุดกู่..เขาจะรำคาญป่ะคะ?แต่สำหรับชั้น แค่ได้ทำอะไรเพื่อเขาบ้าง คุยกันบ้าง แค่นี้ก็รู้สึกดีละ….แล้วความรักดีๆ แบบนี้ ผู้ชายเขาจะเข้าใจป่ะคะ?
