เรื่องมีอยู่ว่าผมบอกเลิกเธอเพราะ ผมรำคาญครับ ที่เธอคอยบงการจู้จี้ชีวิตผม ตั้งแต่นั้นเราเลิกกันได้สักอาทิตย์ผมก็ขอกลับไปคืนดีครับเพราะผมขาดเธอไม่ได้ครับผมยังมีความรู้สึกเดิมๆอยู่ แต่เธอก็ปฏิเสธผมไปผมเลยต้องออกมาจากชีวิตเธอครับ หลังจากนั้นผมก็มีแฟนใหม่มาตลอดครับแต่ทุกครั้งที่ผมมีผมจะเป็นฝ่ายบอกทำลายความสัมพันธ์ เพราะผมยังรักเธอ ผมเคยไปง้อเธอถึงกรุงเทพเลยนะครับ (ผมอยู่เชียงใหม่)ที่ผมมั่นใจเลยว่ายังรักเพราะเวลาผมอยู่คนเดียวมองท้องฟ้าดูพระจันทร์ตอนตี3ผมจะคิดถึงเธอเสมอและเป็นทุกครั้งหลังจากเราเลิกกัน ตอนนี้ผมกลับไปพยามขอโอกาสเธออีกครั้งครับ เธอบอกกับผมว่าให้พยามเธอจะได้มั่นใจใจตัวผม เธอบอกกับผมว่ายังรู้สึกเหมือนเดิมแต่มันยากตรงที่ เธอมีรุ่นพี่คนนึงมาจีบเธอครับ เธออยู่ กทม. ส่วนผมอยู่เชียงใหม่ผมท้อมากครับเพราะเธอไปดูหนัง ไปกินข้าว กับรุ่นพี่คนนั้น เธอตอบผมด้วยความเย็นชาครับ ผมทำได้เพียงพิมพ์ส่งข้อความ โทรหาเวลาเธอหายไป ผมเข้าไปเฟสบุ๊คของเธอแล้วเห็นว่า เวลาที่ผมส่งข้อความไปเธอจะหายไปครับนานมาก บางทีก็ไม่ตอบผมเลย ช่วงเวลาที่เธอหายไปนั้นเธอก็คุยกับรุ่นพี่คนนั้น ผมเสียใจมากจริงๆผมท้อ แต่ผมก็ยังคอยโอกาสผมก็ยังอยากพยามต่อไป ผมไม่มีทางเลยที่จะสู้รุ่นพี่คนนั้นได้ ผมรักเธอครับ ผมรักมาก ผมพลาดไปที่ทิ้งเธอ ผมสำนึกแล้วและคิดใหม่ได้แล้ว ผมอยากให้เธอให้โอกาสอีกสักครั้ง ผมทำอะไรไม่ได้แม้แต่ระบายความทุกข์บนเฟสบุ๊คผม ผมไม่อยากให้เธอเครียดช่วงที่จะสอบ ผมจึงต้องหาวิธีระบายในนี้แทน ผมรักเธอและจะพยามต่อไป
